HOME REIS 2010

 

Vakantie 2010

8 september – 20 september     Johannesburg

20 september – 30 september        Bloemfontein

1 oktober weer thuis in           Zaandam

 

Maandag  20 september 2010

Een reisdag. Om 8 uur opgestaan en na het ontbijt de koffers gepakt. Daarna konden we op de kamer nog een kopje koffie drinken vóór we om 11 uur door Dave met de Jaguar naar het Domestic deel van de Olivier Tambo Luchthaven werden gebracht.
We waren ruim op tijd, toch maar meteen alles afgehandeld en bij gate nr. 10 gewacht. De vlucht ging prima, lunchbox gekregen en op het vliegveld Bloemfontein liep ook alles gesmeerd. Daar stond Gerrie, een collega van Sandra en Pierre van de Uni ons op te wachten met een bord "Plekker".
Voor het luchthavengebouw, dat geheel gerenoveerd is sinds 2008, voor de wereldcup 2010, staan 2 mooie beeldengroepen en Luuk maakt er foto's van. In de auto wordt nog gebeld naar welk hotel we moeten worden gebracht en dat wordt "Anta Boga". Bij de receptie ging het niet goed met mijn Visa- en Bankkaart en Gerrie heeft voor ons de eerste betaling voorgeschoten. We worden naar onze kamer nr. 303 gebracht. Wat prachtig, luxueus en groots. Groot bed, bad en douche. Een weelde. We blijven op de kamer en maken het ons meteen gemakkelijk. Kopje koffie kunnen we zelf maken. Om ca. 5 uur gaat de telefoon; Marique staat beneden aan de balie. Wat leuk! om haar weer te zien. Ze is bijna klaar met haar studie journalistiek en werkt ook tijdens haar studie aan de Universiteit. Volgend jaar wil ze als au-pair naar Engeland en ze heeft al een gezin gevonden om voor te werken. Met Sandra, Annemieke en Karel gaat het ook goed. Als morgen Pierre thuiskomt zal ze weer meekomen naar ons toe.
Om half 7 gaan we naar beneden. Er kan gegeten worden volgens de menukaart of van de gereedstaande schalen zelf opscheppen. We kiezen voor het laatste. Kip, bloemkool en broccoli, salade, aardappelpuree. Het is allemaal lekker en als toetje zompige appeltaart en koffie toe. Weer op de kamer gekomen probeer ik de tv, groot scherm, en na wat gezapt te hebben kom ik in de "Wereld draait door" terecht en Vermist op kanaal BVN (Het Beste van Vlaanderen en Nederland). Luuk slaapt al.

Dinsdag 21 september 2010

Om 7 uur gaat de wekker. Een beetje te vroeg. Dan gaat de telefoon. Ik stap uit bed en neem op. Gerrie is er om samen naar de bank te gaan. "Oh, ik stap net uit bed" antwoord ik. Gerrie gaat nog even naar haar werk en zal later terugkomen. Had ik me toch nog verslapen! Na het ontbijt, een tafel volgeladen met goodies, gaan we weer naar de kamer, waar we om 11 uur worden opgehaald door Gerrie om samen naar de bank te gaan. Natuurlijk lukt het nu wel en ik kan haar meteen het geleende geld terugbetalen. Ze gaat vanavond naar Port Elisabeth op reis.
In de hotellobby drinken we koffie en later om half 1 lunchen van de menukaart. Genoeg keuze. We nemen linefish en dat is lekker. Luuk gaat rusten en ik schrijf de ervaringen van de vorige dag bij. 's Avonds horen we dat Pierre vertraging heeft op de reis voor zijn werk en pas morgenochtend vanaf Jo'burg naar Bloemfontien vliegt.
Aan het diner eten we kipschnitzel. Lekker maar veel te groot!

Woensdag 22 september 2010

Op tijd op, ontbeten, de rekening betaald en de koffers gepakt. Pierre komt ons ophalen, het liep een beetje uit maar om 11 uur was hij daar. Fijn weerzien! Voor we op weg gingen naar Durban werd het kort voor half 12. En in de Mercedes, niet de Isuzu, reden we weg. Buiten de stad werd het uitzicht steeds mooier en uitgestrekt of met bergen of rotsformaties. Na iedere bocht leek het wel een ander landschap. Onderweg gestopt voor een lunch bij een KFC en later om 4 uur voor een kopje koffie. We reden via Ladybrand, Harrysmith, Ladysmith, Pinetown, Hilcrest - daar van de grote weg af. Het was inmiddels donker geworden. Tussen 6 en 6.15 was het geheel donker. Pierre's telefoon ging en oom Faai vroeg waar we waren. Hijzelf stond op gezichtsafstand bij een benzinestation op ons te wachten. Wat een verrassing! We waren allemaal blij elkaar weer te zien. Hij ging ons voor naar het Chillifields B&B in Assagay dat hij voor ons had besteld. Ieder een eigen huisje, mooi ruim ingericht, van alles voorzien. We spraken af dat oom Faai ons morgen om 10 uur zou komen ophalen om dan naar Ballito te gaan. Afscheid genomen en onze spullen in het huisje gezet. Pierre vond op zijn Garni adressen om te eten en we kozen voor een Ocean Basket. Het was vol en lekker. Om 9 uur weer "thuis" en lekker slaap!

 

      

Donderdag 23 september 2010

Het was niet echt nodig, maar ik was er al voor 7 uur uit. Benieuwd hoe het er uit zou zien buiten. Want gisteravond zagen we alleen maar lichtjes hoog, laag en overal. We zitten wel op korte afstand van de weg en het verkeer raast langs. De huisjes liggen een bordes hoger en het uitzicht is prachtig. Het ontbijt wordt prima verzorgd en kunnen we in alle rust genieten. Tegen 10 uur komt oom Faai en samen gaan we in een auto naar zijn nieuwe huisje. Het is er gezellig en ruim. Pierre ziet een koperen ketel met plaatje "Plekker bros gemaakt". Dat heeft zijn vader met oom Daniël in Elliot gemaakt en verkocht in zijn winkel. We maken er een foto van. Ook staat er een groot koperen waterreservoir met onderin een mogelijkheid een vuurtje te maken. Dat maakten de broers ook voor de verkoop. Geheel van koper. Daarin werd water warm gemaakt voor een bad. Grote vriend van oom Faai is de herdershond Prins. Bij de achterdeur loop je zo naar het huis van Leon en Lucille en de kinderen, maar vandaag is er niemand thuis. Leon is voor zaken in Japan. We kijken op de computer naar Google maps en wijzen ons huis in Zaandam aan. Ook het gebied achter het station Zaandam waar vroeger de Plekkers woonden met de molen De Pet. Maar daar zijn nu allemaal huizen gebouwd. Nog één houtzaagmolen De Held Jozua staat er. Oom Faai vertelde zich te herinneren als kleine jongen dat zijn vader Bijbels verzamelde en die naar Nederland stuurde, omdat er op dat moment (kort na de WOII?)  weinig Bijbels waren in het thuisland. Ook vertelde oom Faai dat er in Pretoria een plaquette moet zijn van de eerste emigranten vanuit Nederland waarop de naam van Willem Plekker ook staat.
We gaan weer naar de auto en rijden een stukje verder omhoog. De weg is niet geasfalteerd, dat willen de bewoners zo omdat men daar met paarden rijdt. Er is een uitkijkpost om foto's te maken van dit gebied "De vallei met de 1000 heuvelen".

    

   

Daarna naar Ballito over de snelweg. We wilden gaan eten bij Cosmos, direct aan het strand van Ballito, ons bekend van vorige keer, maar dat was al weer overgenomen door een andere eigenaar. Morgen is de opening, dus wij zijn te vroeg. Dan zien we naast het kantoor van Ewald restaurant Continental op de bovenverdieping. Met als reclame 1 kg scampi; dat wil Pierre graag proberen. admiralfish voor oom Faai, sole voor Luuk en ik een ladysteak van 200 gr. met mushroomsauce. Allemaal erg lekker. Een adresje om te onthouden. Weer buiten gekomen zijn we nog even naar het strand afgedaald en van het zicht genoten en een volle neus zeelucht gesnoven. Er stond een ijzerdraadfigurenmaker met zijn produkten en we kochten een fietsje voor 30 ZAR. Weer teruggereden naar Hillcrest en afscheid genomen van oom Faai. Koffie gemaakt. Luuk ging even liggen en Pierre en ik hebben de auto getankt. Al vroeg gaan slapen om 8.30 uur.

Vrijdag 24 september 2010

Het is weer koffer-pakken-tijd. We trekken weer weg naar Bloem. 9 uur vertrokken. De grote weg M3 op. Prachtig weer, volle tank, schone voorruit. Bij Haarysmith gestopt en bij Spurs een lunch genoten want het was toen al weer half 1 uur. Salade met kip en bacon. Lekker, maar we moeten weer verder. Bij de ingang van het Golden Gate Nature Park moet je je naam en gegevens van bestemming opschrijven. Door de poort heen gereden zaten er een aantal koereigers bij elkaar en natuurlijk wilde Luuk daar een foto van maken. Later weer een paar keer gestopt om foto's te maken van zebra's in het gebied. Veel hoge en lage bergen en rotsformaties. Na iedere bocht van de weg weer een nieuw panorama.

      

Hadden we op de heenweg bij van Reenen koffie gedronken, nu stopte Pierre plotseling en sloeg rechts van de weg af. Daar stonden auto's geparkeerd en we stonden voor het kleinste kerkje van Zuid-Afrika in Van Reenen's Pass. Gebouwd in 1925 door de eigenaren van de 'plaats' aldaar. Toen als RK-kerkje. Latere eigenaren van de plaats waren protestants, zo wijzigde ook het gebruik van het kerkje. In het kerkje staan aan weerszijden 3 bankjes waarop 3 mensen maximaal kunnen zitten. Er is iedere zondag om 10 uur een dienst. Toen wij aankwamen was er een trouwerij en de kerk was behoorlijk vol.
Er naast is een teagarden en giftshop, waar ik kaarten heb gekocht, maar er was ook veel mooi curiosa/antiek te koop. We hebben foto's gemaakt en gingen weer verder. Een leuk punt om even een stop te maken.
Pierre stelt voor om in Clarence koffie te drinken. Het is een toeristisch dorp, waar we ook een tentoonstelling hebben bekeken waaronder werk van Frans Claarhout hebben gezien. Veel mensen (auto's) uit Gauteng (GP) terwijl het hier toch Vrijstaat (FS) is. Maar het is een vrij weekend rond Heretage Day.   In het Artist Café schuiven we aan en bestellen koffie en vers gebakken wafels met stroop en ijs of slagroom. Het wordt weer tijd om door te rijden en nog net voor donker komen we weer aan bij Anta Boga. We krijgen nu kamer 410. Pierre kwam nog even naar boven om de kamer te zien en ging toen ook gauw naar huis toe. Morgen gaat hij voor zijn werk weer dezelfde weg tot Harrysmith met een collega en komt zondagmiddag weer terug. Maandag zien wij hem weer om dan naar Frankfort te gaan.

Zaterdag 25 september 2010

Rustdag. 19 kaarten geschreven. Begonnen met lezen in Nilgün Yerli 's boek en Luuk in Conny Braam. Met lunchtijd naar beneden gegaan en toen bleek dat de kok tot 16 uur vrij heeft. Een vruchtensalade werd voor ons klaargemaakt en we dronken melk daarbij. Dat is ook goed voor onze lijn! en gezond. Het is prachtig weer, de balkondeuren staan wijd open en het geluid van duiven gulpt naar binnen. Om 7 uur voor het diner naar het restaurant. We bestelden een steak (300 gram) met mushroomsauce. Echt heerlijk en een ijsje toe.
Weer op de kamer gekomen, was de tv weer gemaakt en konden we BVN zien. Het nieuws, wereldweersbericht en later André van Duin. Prima als vakantiepret. Al weer vroeg gaan slapen.

Zondag 26 september 2010

Om 8 uur ging de wekker en opgestaan. Om 9 uur naar het ontbijt-buffet. We eten 's morgens steeds hetzelfde: croissantje met honing, klein formaat kadetje met kaas, koffie/thee en juice en later een sneetje kruidkoek, yoghurt en po-po (papaya).
Deze ochtend kwam de ober naar ons toe voor een praatje. Hij had genoten van het Hollandse team tijdens de Wereld Cup. Tegen zijn vrienden had hij uitgelegd dat de Nederlandsers speelden als een team en niet als individuals. Daarom waren zo zo goed! Jammer dat ze verloren van Spanje. Als Robben niet 2 kansen gemist had . . .
We vertelden van de Banner of Hope (die kende hij) en van de kerkdienst in Grace Holy Bible Church in Soweto. Hij was verbaasd dat we in Soweto waren geweest. Bijna niemand "durft" dat. Terug op de kamer bijgescheven. Onze kamer werd schoongemakt. Een extra zakje koffie gevraagd. Zó kunnen we de dag weer door. Gelezen, gerust, koffie gedronken en op de Nintendo ds gespeeld. Met lunchtime naar beneden en een bord fruitsalade gegeten met een beker melk. Dat moet goed voor ons zijn.
Van Pierre bericht ontvangen dat hij ons morgen om 9 uur komt halen voor de reis naar Frankfort. Oké, de wekker meteen op 7 uur gezet.
Als diner was er een buffet met plakken vlees in heerlijke iets zoete jus, chicken-pie, pompoen, rijst en salade, als toetje een ijsje. Na nog een kopje koffie gingen we weer naar de kamer. Op BVN werd de hele voetbalcompetitie geshowd, het nieuws en het weer. Toen zijn we daarna maar gaan slapen.

Maandag 27 september 2010

Om 9 uur vertrokken, nu in de Isuzu,  naar Sytjie Venter-Wink(-Bouwer-Plekker). De derde Sytjie na haar grootmoeder en moeder. Grootmoeder was de dochter van Daniël Plekker uit Zaandam, die in 1902 naar Zuid-Afrika vertrok. Een echte Zaanse naam is Sijtje - verafrikaans als Sytjie. Jammer genoeg heeft Sytjie geen dochter anders had zij ook weer Sytjie genoemd geworden.
We hadden Bloemfontein al weer snel achter ons. Pierre had een te rijden route gekregen en zo passeerden we op de N1 Winburg naar Senekal. Daar waren we al op de helft van de 370 km en stopten bij een Wimpie. Een man stond er als carwachter. Ernaast was een mooi huis dat een gift- en curiosashop was. Daar zijn we even naar binnen gegaan. Via een bel in het traliehek voor de openstaande voordeur werd de deur geopend voor ons. Ik heb een pakje servetten gekocht geschikt voor Kerstmis. Verder reden we via Arlington, Lindley, Reitz, Tweeling naar Frankfort. Het landschap waardoor we reden was oneindig groots, ver uitgestrekt en kaal en dor. Op de weg naar Frankfort moesten we de afslag S52 nemen en daarop, een grondpad (of een niet geasfalteerde weg) nog 20 km rijden. Daarom had Pierre ook voor de Isuzu gekozen; daarmee kun je beter over de ongeplaveide wegen rijden. Tenslotte zagen we een bordje met de naam erop, dat was de plaats die we zochten. De oprijlaan op, eerst langs de werkerplaats en schuren en daarna kwamen we op een prachtige tuin met veel verschillende bomen, struiken en groen gras met het huis.
Een eldorado gelijk na al het dorre waarlangs wij gekomen waren. Sytjie kwam ons al tegemoet om ons te verwelkomen. De koffers de koffers gelaten en we werden uitgenodigd voor een drink. Sytjie belde haar man om te zeggen dat de "familie" was aangekomen. Hij en de twee zonen werkten op het land. Willie Venter woont op de plaats van zijn ouders en grootouders en in het 10 km verderop gelegen Frankfort woonde nog baie familie. Maar het was ongewoon en zeer bijzonder als er familie van Sytjie op bezoek kwam. Pierre was opgegroeid in Qubenga op Perseverance en zijn ouders vertrokken van daar naar Elliot toen hij 7 jaar oud was. Daarna woonde Sytjie met haar ouders op die plaats. (Die plaats hebben we bezocht in 2006, waar ook bij "the Home" de familiegraven langs de weg nog zijn te vinden.)
Willie kwam thuis en was erg zenuwachtig over het bezoek van ver. Daarna kwam Bart thuis, de oudste zoon, het evenbeeld van zijn vader. Een tenslotte kwam ook Johan. Die leek weer sprekend op een Plekker, zoals ook op Carel zoon van Pierre (naar onze mening). In 1983 hadden Pierre en Sytjie elkaar voor het laatst ontmoet op de Universiteit, waar Pierre in zijn laatste en Sytjie in haar eerste jaar studeerde voor onderwijzer. In de tijd van haar eerste baan in het onderwijs werd ze in Frankfort benoemd en had daar Willie leren kennen, wat tot hun huwelijk heeft geleid. Zo ver weg van Elliot en de familie. Maar nu heeft ze wel het zelfde soort leven als ze dat als kind was gewend. Op de boerderij. Zoon Bart zal de plaats erven en Johan ziet een carrière als rugby-speler voor zichzelf. Eerst moet hij een pijnlijke knie laten behandelen, dat zal binnenkort gebeuren. De jongens gingen de braai voorbereiden, terwijl wij genoten van een glaasje rode wijn en tenslotte kwamen er grote en kleine stukken braaivlees op tafel met heerlijke salades, rijst en  mushroomsauce. Heerlijk gegeten en volop gepraat; alles in het Afrikaans. Tenslotte werden we naar een tweede huisje op het erf binnen het eldorado gebracht; het huisje van Bart. Met prachtige badkamer en voorzien van alle gemak. (Dit huisje was indertijd gebouwd voor de grootmoeder van de familie, maar toen het klaar was wilde zij liever in Frankfort blijven wonen.)We vielen als een blok in slaap; het was een lange en enerverende dag geweest.

Dinsdag 28 september 2010

Hoewel ons was verzekerd dat we konden uitslapen had ik de wekker om 7 uur gezet. Echter om 4 werd ik wakker en merkte ik dat ik weer een bloedneus had. Luuk wakker gemaakt om me te helpen, het was binnen erg donker en ik kon het licht niet aandoen enz. Na een tijdje leek het weer te stoppen en heb ik nog even kunnen slapen. Om 8 uur kwamen Willie en Pierre aanwandelen om te kijken of die Hollanders al wakker waren? Ja, zelfs al een koppie gedaan! We werden uitgenodigd voor het ontbijt. Echt Afrikaans, met miliepap, daar overheen koude melk en suiker en ook nog strooikaas! Daarna kwam er een grote schaal met worstjes en roerei, vruchtensalade en yoghurt. Een overvloed speciaal voor de gasten en de jongens genoten ervan. Willie nodigde ons uit om zijn land en beesten te bekijken. Luuk antwoordde, dat hij graag zijn land, beesten en leeuwen wilde zien. "Nou dat kan, ik zal het je laten zien." Hij vertelde dat hij 3000 ha grond, 3000 schapen en runderen, paarden, 2 pony's (van toen de kinderen klein waren) had. Met z'n vijven in de Jeep, de zonen in een volg-terrein-wagen. Zo ver we konden kijken was het "eigen land". Af en toe moest er een hek worden geopend en gesloten en toen we bij schapen kwamen renden zij allemaal de auto tegemoet in de hoop bijgevoerd te worden. Maar daar kwam een andere auto voor langs. Schapen met lammeren, prachtige runderen met jongen en stieren ontmoeten we op het land. Willie had in augustus pas een dam laten maken, omdat vorig jaar met zware regens een heel stuk land was ondergelopen. We reden op de nieuwe dam. De grond daarvan kwam van het land, dat later werd volgepompt met water uit de verderop gelegen rivier. Uit dit ontstane meer werd weer water gepompt naar de sproei-installatie verder op het land. We konden veel foto's maken. Via het grondpad reden we naar de buren. De zoon des huizes is in deze tijd in het Afrikaanse programma "Boer zoekt vrouw". Willie heeft nog geholpen een selectie te maken uit de vele brieven van de vrouwen voor deze seun. Hij was niet thuis maar we konden het land oprijden en daar waren geen schapen en koeien maar leeuwen, een groep samen, of op een ander stuk land een machtig mannetje met 2 leeuwinnen. Ook verderop, we liepen om het hekwerk heen, lagen nog 2 leeuwinnen en een grote leeuw. In een apart hek een Bengaalse tijger die niet op wilde staan, maar wel blazen naar de bezoekers. Er waren nog elanden, wild zwijn, wildebeest. Op een eland na, was alles netjes achter hekken. Weer terug naar de plaats. Onderweg komen we nog enkele werkers te paard tegen en van Christmas maken we een foto. Tijd voor een lunch en we mochten niet vertrekken voor we ook de lunch hadden genoten. We werden weer vreselijk verwend. Een grote schotel lasagna en een salade (met veel blokjes kaas voor de Hollanders). Na nog even napraten werden de koffers ingeladen en hebben we hartroerend afscheid genomen van deze Plekker en haar man en kinderen. Het was een feest hier te zijn! Pierre kreeg nog twee zakken (lege) maiskolven mee voor het braaivuur. Maar zonder dat zal ook hij nog lang aan deze ontmoeting terugdenken, net als wij.

     

   

       

Om half 3 weer vertrokken en dezelfde weg weer 375 km teruggereden met een koffiestop in Senekal. En om half  7 konden we weer inchecken in Anta Boga, nu kamer nr. 205. Een hoekkamer met een ruim terras met zitjes! Daar kunnen we morgen lekker van genieten. Na een lopend buffet met kip, vroeg gaan slapen. Geen BVN op tv. "Moeg" van de vele indrukken van deze dag.

Woensdag 29 september 2010

Onze laatste dag alweer. Lekker in alle rust gebaad en rustig ontbeten. De balkondeur geopend en Luuk zit lekker in het zonnetje terwijl ik de notities van de vorige dagen schrijf. Wel veel lawaai buiten. We zitten boven de ingang van het hotel, langs de weg, maar er wordt ook hard gewerkt aan de weg, wat het lawaai geeft. Vandaag helemaal in het nieuw gestoken, zelfs de schoenen. We waren zó stoffig geworden van het dorre Afrikaanse boerenland (het heeft al heel lang niet geregend);  het rood gekleurde stof van de aarde zat overal in onze kleren. Op het balkon koffie gedronken en besluiten dan om een wandeling te maken naar het Winkelcentrum aan het begin van deze straat. Lekkere wandeling, gevaarlijke autoweg oversteken, maar heelhuids aangekomen. Links verkeer zijn we niet gewend en dat maakt huiverig om over te steken. In het begin zien we al gauw een 'lekkere' plek om straks neer te strijken, maar we lopen nog wel langs de winkeltjes en de roltrap op, boven over terug naar het begin. Het is werkelijk groot hier. Bij Carmello's tenslotte bestelt Luuk een kleine vissalade, maar die is zo groot dat hij de helft moet laten staan. Ik bestel een pannenkoekje met banaan. Dat blijken er twee te zijn, maar wel heerlijk dun. Dus nog een plekje voor een punt Schwarzwalderkirchtorte voor mij! Het is tenslotte vakantie. Teruggelopen naar onze basis waar we ons weer installeren op het balkon. Pierre geeft bericht dat hij ons om half 7 komt ophalen voor een Ocean Basket. Hij komt samen met Marique en Annemieke. Dat is leuk. Samen in de Isuzu naar de Ocean Basket, maar daar was een wachttijd van een half uur, weer in de auto gestapt en doorgereden buiten Bloemfontein richting Coleberg naar het Casino waar ook een Ocean Basket is. Wachttijd 15 minuten. Bij de buren op het terras een frisdrank besteld en al gauw ging de telefoon met de melding dat er een tafel vrij was voor ons. We hebben heerlijk en gezellig gegeten en een flesje wijn erbij gedronken. Een mooie afsluiting van onze vakantie. Pierre komt ons morgen om 2 uur ophalen om naar de luchthaven te gaan. Om 10 uur oogjes toe.

   

Donderdag 30 september 2010

Op weg naar het restaurant voor het ontbijt wordt ons al gevraagd hoe laat we zullen uitchecken. "We worden om 2 uur opgehaald." "We kunnen u tot 12 uur de kamer geven. Is dat goed voor U?" "Prima, dan zijn wij klaar." Na een rustig en uitgebreid ontbijt gaan we weer lekker van het balkon genieten. Kopje koffie erbij. De koffers gepakt, alles is eigenlijk al klaar. De grote reis kan weer beginnen.
In Bloemfontein, maar ook in Johannesburg, was nog allerlei versiering te zien in de vorm van vlaggen van alle deelnemende landen aan de World Cup Football. en in Bloem aan de lantaarnpalen een versiering in de vorm van vuvuzela's.
Pierre komt om 2 uur en brengt ons naar de luchthaven. Hij heeft bericht van zoon Carel gehad, dat hij en zijn school-Rugby-team in Durban hadden gewonnen en verder in het toernooi weer moesten spelen. Nog een rugbyspeler in de familie! We bedanken Pierre voor alle prachtige dagen die we met hem hebben doorgebracht. Eerst naar oom Faai in Durban en daarna naar het gezin van Sijtjie in Frankfort. Met al die km ben je Nederland al drie keer in de rondte gereden! Het was weer geweldig. En als nu ook nog de Plekker-reünie in de nabije toekomst kan worden gehouden, dat zou helemaal mooi zijn. Daarmee wensen we Marle veel succes. Maar als het mogelijk is; kom dan ook naar Nederland en laat ons dan ons landje laten zien, in het bijzonder de Zaanstreek. De bakermat van Willem en Daniël; waar zij het levenslicht zagen. Willem en Daniël die in 1902 als jonge mannen naar Zuid-Afrika emigreerden vanuit Zaandam.

 

terug naar HOME