Vakantie 2006
28 augustus – 6 september Kaapstad
6 september – 18 september Johannesburg
18 september – 22 september Bronkhorstspruit
22 september – 1 oktober Bloemfontein
2 oktober weer thuis in Zaandam
Vrijdag 22 september 2006
Voor de eerste keer hebben we een busreis gemaakt om van de ene plaats in de andere te komen. Met het Cape Interliner ticket stapten we op de bus, weggebracht en uitgezwaaid door Dick Heijnis.
We hadden goed nagedacht bij het kopen van het kaartje en een plaats gereserveerd aan het raampje. Dan kan je leuk veel en ver zien! Wij zijn ingestapt en door het raampje konden we nog net Dick zien en konden we naar elkaar zwaaien tot de laatst mogelijke minuut.
De bus zette zich in beweging en zie! We zaten mooi hoog en droog maar ook met de felle zon op ons. Dat hou je niet lang vol. Dan maar even het gordijntje dicht.
We reden van Pretoria naar het busstation in Johannesburg. Daar moesten we uitstappen en het wachten op de bus naar Capetown duurde wel lang. Alle passagiers met koffers en tassen stonden opeen gepakt bij elkaar. Eindelijk kwam de bus en we konden weer op ons plekje gaan zitten. Toen we het busstation uitreden bleek de duisternis al te zijn ingevallen en hebben we het gordijntje ook maar weer gesloten. Maar we zaten goed. Er werd omgeroepen dat er met koffie langs gegaan zou worden en dat er dingen te koop waren. We hadden, Hollanders die we blijven, voor eten en drinken gezorgd. Nou ja, eten, snoep meer. Maar het warme kopje koffie ging er goed in.
Het was rustig in de bus. De meeste mensen zaten of te lezen of gingen slapen. Het lijkt wel een vliegreis, als je de passagiers ziet.
We waren dus wat verlaat en niet om 12h00 maar om 1h00 kwamen we in Bloemfontein aan. Ik had al een paar keer met Pierre ge-smsd zodat hij van onze positie op de weg een beetje af wist.
We stapten uit in Bloemfontein en bijna meteen kwam Pierre op ons af. Dat was fijn. Een hartelijk omhelzing was ons deel. De Isuzu stond gereed en we reden al weer gauw weg naar “huis”. Aankomst in Bloemfontein om 1 uur ’s nachts. Moe en afgemat. Het ging goed maar het gaat niet in de koude kleren zitten, zullen we maar zeggen. We zijn meteen naar bed gegaan, zelfde kamer, de kamer van Marique weer, was voor ons.
Zaterdag 23 september 2006
Om 9h00 uur opgestaan.
Pierre en Carel waren ook al klaar om met ons naar een ontbijtcafé te
gaan in een nieuw winkelcentrum bij “Maxi’s”. Een pannekoekje gegeten,
lekker.
Bij de supermarkt boodschappen gehaald en nog gezocht naar ansichtkaarten, want die moeten
nu toch wel gekocht en geschreven worden. Helaas, weer geen kaarten.
Pierre heeft het druk met wegbrengen en ophalen van kinderen. En wij gaan meerijden.
Annemieke werkt in een restaurant naast haar studie. Vandaag moet zij tot 15h00 werken en daarna ook weer van
19h00 tot het einde van de dag (dat werd 1h00 ’s nachts).
Carel gaat met zijn vrienden naar de rugbywedstrijd. Vrijstaat
(= Cheetah’s) tegen Kwazulu
Natal (= Sharks). De Cheetah’s wonnen met 37/35 en bij het weer ophalen
van Carel en zijn vrienden was het een vlagvertoon en gejuich in de
straten na afloop. Carel was ook blij, en blij met de clubcap die hij
van ons kreeg.
’s Avonds kwam Sandra
thuis van haar werk aan de Universiteit. Er is een workshop voor
studenten in deze vakantieweek en daar heeft zij het erg druk mee.
Pierre maakte braai en we hebben ook een lekker glaasje vooraf
gedronken.
Pas ’s avonds laat had ik kans om onze meegebrachte cadeautjes te geven en ook foto’s te laten
zien aan Sandra. Het fotoboek over de reis naar Turkije van Astrid en
mijzelf hadden we ook mee. En de foto’s van mijn 65e verjaardag in
boekvorm.
Met Pierre en Carel nog laat zitten praten maar om 12h00 toch naar bed gegaan. (We wachtten
op Annemieke, maar zij kwam pas om 1h00 uur thuis van het werk.)
Zondag 24 september 2006
Weer een keer op tijd
op en samen naar de NGKerk in Langenhoven. Er werd ook een kindje
gedoopt. De ouders kwamen hiervoor over uit London England. De jonge
vader bleek een oud-leerling van Pierre te zijn, toevallig. Op groot
scherm werden de teksten van liederen getoond. En ook
(winter)landschappen als plaatjes tussendoor.
Bij de doop van het kindje was er wat hilariteit omdat het kindje wel erg hard begon te
huilen nadat het water over het hoofdje had gestroomd.
Daarna met Sandra en
Annemieke naar een Winkelcentrum om nog wat boodschappen te doen.
Annemieke gaat morgen op schoolkamp. De 15 beste leerlingen van de twee
hoogste klassen worden door de school uitgenodigd (getrakteerd) op een
mid-week naar Capetown met een aardig programma.
Thuisgekomen was er koffie met melkteert. Ook zag ik de grote
braai al weer klaarstaan met een potje erop. Potjiekos vandaag!!
Eerst vlees braden en laten sudderen, daarna met een beetje wijn blussen,
dan champignons en
aardappelen er bovenop, vervolgens groentes van hard tot zacht. Alles in
één pot koken. Opgediend met rijst. Heerlijke maaltijd. Als toetje zelfgebakken, nog warme brownies met ijs.
Die middag veel
gepraat met Pierre over de geschiedenis van Zuid-Afrika in samenhang ook
met de komst van Willem en Daniël naar het land in 1897 / 1902. De
aanleg van de trein Pretoria-Maputo. Met de kaart op tafel!
Lekker speciaal kopje DE koffie uit het espresso apparaat!! Een traktatie. Sandra moest weer werken en Luuk ging even plat.
’s Avonds tosti’s
gegeten en veel gepraat met Pierre. Sandra heeft Carel reisvaardig
gemaakt en weggebracht voor een paar nachtjes met vrienden naar een
boeren-’plaats’.
Daarna ook voor Annemieke gezorgd die morgenochtend om 4h30 op het schoolplein moet
staan voor haar schoolreisje.
Om half tien naar bed gegaan. Moe!
Maandag 25 september 2006
Toen we klaar waren om
onze dag te beginnen hebben we thee gedronken met anijsbeschuit.
Pierre heeft alles al klaarstaan.
Eerst bij de Universiteit langs waar Sandra al weer vroeg aan het werk is gegaan. Het is een erg groot terrein en Sandra was net niet op haar eigen plek, dus even gezocht waar ze dan wel was. Haar auto moest even naar een garage voor een nieuwe band. Dat hebben wij gedaan!
Op dit Universiteitsterrein is ook een conferentie gaande, het is een vakantieweek in Zuid-Afrika, waar neef Roedi met vrouw Hanneke aan deelnemen, zo horen wij. Ik had al een korte tijd e-mailcontact met Roedi dus hoopte dat we elkaar konden ontmoeten tijdens deze vakantie. De afstand naar Uitenhagen (bij Port Elisabeth) en de steden die wij bezochten was echter wel een probleempje.
We reden naar de
Botanische Garden. Picknick mand mee, stoelen, tafeltje en parasol. Alles
past in de Isuzu van Pierre. We vonden een mooi plekje onder een boom en
zetten ons daar neer. Na wat gedronken te hebben, hebben we alles gewoon
achtergelaten en zijn aan een wandeling begonnen. In de Boerenoorlog
hebben de Engelsen hier een waterbekken gemaakt om de paarden te laten
drinken. Dat bekken is nu een meertje in een prachtige omgeving. We
liepen over de brug naar de andere kant van dit meertje en daar ging het
al gauw naar boven. Een natuurlijke trap leidde ons door een prachtige
omgeving. Het is voorjaar dus alle bomen en planten beginnen weer te
groeien. Pierre weet veel te vertellen over bloemen en planten en
maakte het ook interessant. Aan de top vergezichten, zo mooi! Maar als
je naar boven geklommen bent moet je ook weer naar beneden en daar
gingen we. We hebben een wandeltocht van 2 km gemaakt en eindigden bij
een vogelkijkhut bij het meer. Daar konden we even uitrusten voor we
verder gingen.
Terug op onze plek waar we broodjes hebben gegeten en ’s middags weer een korte wandeling
gemaakt, de andere kant op.
Om 16h00 gingen we weer terug naar Bloemfontein. We zijn nog naar Waverley Road 23 gereden,
het huis waar het gezin van Willem Plekker had gewoond in 1923/1926,
zoals Miek in Hermanus ons had verteld. Het huis leek leeg te staan en
was door hoge muren omringd.
We passeerden het oude paleis van de president van de Oranje Vrijstaat (tot 1961), vanaf 1985 het Oliewenhuis genoemd, Art Museum. Het museum was gesloten omdat er een nieuwe tentoonstelling werd opgezet, maar we mochten in de tuin wandelen en kijken. Daar stonden veel kunstwerken in de prachtige tuin opgesteld. Veel foto’s genomen. Een van de beelden was van de hand van Father Frans Claerhout, hij is onlangs overleden. Hij is erg bekend hier. Hij schilderde en maakte beelden. Maar bij verkoop gaf hij het geld aan scholen en kinderhuizen. Vorig jaar hadden wij ook al schilderijen van hem gezien bij de fam. Scott en bij Pierre ook een. En was hij onderwerp van gesprek bij onze ontmoeting met prof. Scott.
Ook in het oude
centrum van Bloemfontein rondgereden en de fontein gezien, waarnaar
Bloemfontein genoemd is.
Bij restaurant Beethoven koffie gedronken met appeltaart, heerlijk. Ook een stuk voor
Sandra meegenomen naar huis.
Thuis gekomen, was Sandra er nog niet maar volgde in korte tijd. Koffie gedronken en tv
gekeken, nieuws etc. Vroeg naar bed, moe!! van de hele dag in de frisse lucht.
Dinsdag 26 september 2006
Geen aantekeningen gemaakt. Rustige dag gehouden. Gelezen.
Woensdag 27 september 2006
Vandaag erg vroeg op,
en op tijd klaarstaan om te vertrekken. We gaan naar Kimberley, stad van
de diamanten.
Sandra vertrekt om 7 uur naar haar werk en wij volgden snel daarop. Niet om te werken maar
voor een mooie tocht van ca. 250 km heen en terug.
De weg is recht, de omgeving is vlak, de verte is oneindig, en zo rijden we een paar uur
door. Hier passeren we zoutvelden, je kunt het zien aan de (vuil) witte stukken in het land.
Er is niet veel water de laatste tijd.
Aangekomen bij Kimberley hebben we bij de VVV even wat inlichtingen gevraagd en folders
gezocht. Eerst bij het park met het beeld van Oppenheimer en de 4 mijnwerkers een plekje gezocht om een
broodje te eten, dat we hadden meegenomen.
Meteen aan dat park zagen we het William Humphreys Art Gallery en daar zijn we binnengestapt.
Entree betaald natuurlijk. Mooi museum en de looproute gaat mooi van
kamer naar kamer. We werden op de voet gevolgd door een suppoost voor
het geval we wat wilden vragen of de weg kwijt raakten. Ook Hollandse
schilderijen uit de 17e eeuw (?) en van andere nationale en
internationale schilders. Of glaswerk en beeldjes. Prachtige dingen
staan daar opgesteld. En het is mogelijk alles te bekijken in een
bezoek. Bij de uitgang zagen we kleedjes gemaakt door vrouwen in de
gevangenis en we hebben er twee gekocht. Een voor Sandra en een voor
Luuk.
De diamantmijn zouden we gaan bezoeken, maar daar aangekomen was het dicht wegens renovatie. Wel konden we langs de weg het diepe gat zien waarin de mijnwerkers hadden gewerkt om de diamanten uit de grond te halen. Gewoon in de stad een diep gat met een hek eromheen.
We kwamen uit in een Winkelcentrum en omdat het koffietijd was, dat maar meteen gedronken. Met een stuk taart erbij, want dat gaat er altijd wel in. Ook even in de boeken en platenzaak gekeken. Toevallig had ik met Pierre een lijstje gemaakt van Zuid-Afrikaanse muziek en had ik gehoord van een nieuw boek van de dochter van Ingrid Jonker over haar moeder. Dus ik kon gericht zoeken en vragen! Een paar muziekstukjes gevonden, maar twee hadden ze niet in deze zaak maar in het filiaal in een ander winkelcentrum. Daar gaan we dan toch ook even naar toe? Natuurlijk, Pierre vindt het allemaal goed.
In het andere
winkelcentrum aangekomen, dat we snel vonden, bleef Luuk in de auto
zitten. Men zou de muziek klaar hebben liggen, dus zo klaar. Maar,
bedacht ik me, nu zijn we in Kimberley in de stad der diamanten en ik
zou wel graag een glimmertje willen zien. Dat zei ik tegen Pierre. Hoe
wil je dat dan doen? Daar is een juwelier,
laten we het daar vragen. Oké. Wij naar binnen. Twee
wat oudere dames staan in de winkel. Een dame vraagt ”Waarmee kan ik u
helpen?” En ik antwoordde “Ik zou graag in Kimberley een diamant willen
zien.” “Juist, wat had u in
gedachten?” Daarop kon ik natuurlijk geen antwoord geven.
“Ik zal mijn man even roepen”, zei de dame. En daar kwam de eigenaar, de heer W.J. Weenink,
horlosiemaker, juwelier. Op de vraag wat ik zou willen herhaalde ik mijn
quote “Ik zou graag een diamant willen zien.” Vroeg hij: “En wat wilde u
besteden, wat heeft u in gedachten?”
Pierre zag het aan en zei: “Zal ik Luuk even halen?” waarop ik bevestigend antwoordde.
Even later kwam Pierre weer terug en zei: “Luuk zegt, vandaag niet.” Dat is ook goed.
Omdat ik niet aan kon geven wat ik wilde besteden of welke grootte de diamant moest hebben
vroeg de heer Weenink of ik mee naar achteren wilde komen in een
kamertje. We liepen daarheen, de deur ging dicht en een kluisje werd
opengemaakt. Hieruit werd een doosje genomen waarin diamanten zaten. De
heer Weenink pakte er een pakje uit, een samengevouwen papiertje met
notities erop. Vouwde het open en daar zag ik een heel klein diamantje.
Mooi, maar erg klein.
Waarop er nog een pakje werd opengevouwen. Dit was een voorbeeld-diamant die veel
toeristen kopen. Een broodje-vorm, prachtig geslepen en met een waarde
van ZAR 6000. Door mijn enthousiasme opende hij nog een pakje, dezelfde
grootte maar dan rond. Ja, ik weet wel wat ik mooi vind. Maar ja, kopen,
dat kan natuurlijk niet. Er werd wat heen en weer gepraat. De heer
Weenink vond het leuk dat we uit Nederland kwamen, hij was ook nog
Nederlander. Zijn ouders waren hierheen getrokken toen hij jong was. En
zijn moeder had een leuk pensioentje uit Nederland, door het doorbetalen van de premies.
Hij vroeg wanneer we weer terug gingen naar Holland. Zondag? Dan kunt u me tot zondag bellen
als u een beslissing hebt genomen welke diamant u wilt kopen. Dat is
afgesproken.
En als u terug rijdt naar Bloemfontein, gaat u dan langs het Flamingo Casino. Daar kunt u erg
veel flamingo’s treffen. Pierre zal daar rekening mee houden. We namen
hartelijk afscheid.
We reden de stad uit. De weg ging langs het Flamingo Casino en daar aangekomen draaide Pierre de oprit op en reed door tot achter het Casino. Er was geen weg die verder het land in ging. Gedraaid en in het hek op de oprit was een poort open. Daar reed hij in met de Isuzu, voor die wagen heb je geen echte weg nodig om op te rijden. We kwamen te rijden langs een spoorlijn, waar nog een smalle strook naast was. We zagen de flamingo’s en probeerden er zo dicht mogelijk bij te komen. Gestopt en Luuk stapte over de spoorlijn naar de andere kant en kon zo heel goed de duizenden flamingo’s zien en fotograferen die daar in een meer stonden. Het was een ongelooflijk gezicht. Dat moet ook zout water zijn, want daar komen flamingo’s op af. Dank u wel, heer Weenink voor die tip!
We vervolgden onze weg tot we bij het Magersfontein Slagveld and Natuurreservaat aankwamen. Het was al laat tegen 17h00 en het hek sluit al om 18h00, want dan wordt het ook donker. Maar we kunnen doorrijden en rijden door deze prachtige natuur het pad af. Op een punt gaat de weg niet verder en staat er een gebouwtje. Daar parkeren en verder lopen langs een pad naar boven. Bovenop gekomen zagen we het Magersfontein Slagveld. Indrukwekkend. Wat een vergezicht en helemaal vlak. Tijdens de Boerenoorlog hadden de Boeren hier lange loopgraven gegraven en hadden de soldaten zich daarin verschanst. De Engelsen dachten dat de Boeren de heuvel gebruikten om zich te beschermen en liepen of reden per paard zo de hinderlaag in. De Boeren, zeer in de minderheid in aantal, hadden deze veldslag gewonnen. Alles is nog in de oude staat gelaten en dat wordt beschermd voor het nageslacht. “Neem niks behalwe foto’s en laat niks agter behalwe voetspore.”
Boven op het uitzichtspunt staat een tableau waarop de veldslag staat uitgebeeld. Je kunt daar even zitten om de slag te overdenken.
Onder de indruk verlieten we dit gebied en vervolgden onze weg via Jacobsdal naar Bloemfontein. Naar Jacobsdal omdat er een goede wijnkelder was en Pierre er graag een paar flesjes van wilde meenemen nu we in de buurt waren. Maar het was al laat en alleen de supermarkt was open. Een yoghurtje gekocht en warempel, zij hadden de juiste wijn op de plank staan. Dat was boffen, komen we toch nog met wijn terug.
Het was al laat dat we thuiskwamen en morgen moeten we weer vroeg op, dan voor twee dagen op reis.
Donderdag 28 september 2006
Sandra en Carel
vertrekken ook vanmorgen voor een korte vakantie.
Wij weer vroeg op,
koffers mee en voer en drinken voor onderweg. We gaan naar Elliot in het
Xubenga District. Kamers gereserveerd in een klein hotel aan de
Hoofdstraat, hoek Dampierstraat.
We rijden van Bloemfontein zuidwaarts langs de Gariepdam, Aliwal North (daar heeft
Leda op kostschool gezeten, seinde ze per sms), daar hebben we de lunch
genoten bij een restaurantje langs de Oranjerivier (foto). Door naar Lady Grey,
Barkley East naar Elliot.
Elliot, daar had het
gezin van Abraham Carel gewoond. Na het leven op de plaats (boerderij)
waren ze in 1965 naar Elliot verhuisd. Pierre voelde het hier als
“thuiskomen”. In de hoofdstraat was het hotel en daar aangekomen hebben
we eerst een kamer mogen uitzoeken. Koffers neergezet en meteen weer op
stap. Pierre reed de straat uit en stopte bij een hoekhuis van de
Dampierstraat en de Skoolstraat. “Hier hebben wij gewoond”, zei hij.
Gelijktijdig stopte er een andere auto en er stapte een man uit. Hij
groette ons en nodigde ons uit om naar binnen te komen in datzelfde
huis. De man ging ons voor naar zijn kantoortje en vroeg of wij iets
wilde drinken. Aarzelend keken we naar Pierre, dat kon niet de bedoeling
zijn. Maar Pierre beaamde, dat we graag koffie wilden drinken. Toen kon
de conversatie beginnen. “Wat brengt u hier,” zei de man. Pierre
antwoordde dat wij nu precies in zijn slaapkamer zaten, want hij had
hier als kind gewoond. “Is dat zo?” “Ja, en ik ken uw familie ook, uw
broer zat bij mij in de klas op school en vroeger mochten wij en alle
kinderen uit de buurt bij uw huis op de trampoline in de tuin spelen.”
Toen was het ijs al helemaal gebroken. Deze man was iets jonger en
daarom kende hij Pierre niet persoonlijk. Maar hijzelf woonde nog in het
huis aan de overkant van de straat waarin hij was opgegroeid. Er volgde
een geanimeerd gesprek over onze relatie met Pierre, onze reizen door
Zuid-Afrika inclusief de Biketour natuurlijk.
Hij was makelaar in grond en huizen in de buurt. Tegenwoordig wordt alles, huizen en grond,
opgekocht door een grote maatschappij die dennenbomen in de omgeving
plant en daarvoor veel personeel in dienst heeft, die weer moeten
wonen.
Ook bespreken zij de omgeving en de wegen die we vanmiddag en ook de volgende dag moeten
rijden in onze zoektocht naar de geschiedenis van de Plekker-familie in
Zuid-Afrika.
Om de hoek van dit
pand op de hoek Dampierstraat en Dirkie Uysstraat staat het gebouwtje
dat vroeger de winkel was van Abraham Carel. Met pilaren ervoor. Nu zijn
het appartementen. Abraham Carel verkocht in zijn winkel al het denkbare
wat mensen nodig hebben. Een voorloper van een supermarkt kun je zeggen.
Tussen het huis en de winkel was de opslagplaats van goederen.
Van hieruit kun je ook het huis zien waar tante Johanna (geb. Plekker) woonde aan de Dirkie
Uysstraat nr. 3.
Er loopt een kalf door de straat en die proberen we te ontwijken.
We gaan weer in de auto en rijden richting Ugie. De weg wordt steeds minder van kwaliteit,
maar de omgeving des te mooier. Na ongeveer een uur rijden ziet Pierre
in de verte een paar gebouwen staan in een dal.
Dat
is “The Home”. De plek waar Plekkers woonden. Tante Sijtje sê
plek. Zij was getrouwd met Viv Bouwer. Daar was ook de plaatsschool waar
opa Daniël les gaf aan kinderen uit de wijde omgeving. (Bij Hannes in Paarl hadden we een foto gezien van
een klas met opa Daniël.)
We moesten nog een
eind rijden voor we op de plek zelf waren. Langs de weg stond eerst de
kleine begraafplaats van “The Home” met de graven van familieleden. De
begraafplaats was met hoog gras overgroeid en het hekje konden we zo
openmaken. We hebben foto’s gemaakt van de graven.
 |
 |
|
| Vivian D Bouwer 17 09 1911 -> ca. 2000 | tante Sytjie M. Bouwer – Plekker 04 01 1914 -> 24 02 1986 | |
|
William A C Bouwer 1 11 1860 -> 19 4 1948 Susanna CM Bouwer – Nel 6 12 1868 -> 18 7 1946 Roland Harold Bouwer 24 3 1889 -> 14 12 1945 Roland Harold Bouwer 19 9 1935 -> 28 12 1935 Wilhelmina D Bouwer 3 jaar Frans J Bouwer 1 maand Cornelia SA van Vuuren – Greyling 4 11 1904 -> 28 6 1982 |
van deze graven hebben we foto's genomen, maar het lijkt niet relevant voor dit verhaal om de foto's hier te tonen. |
|
Op het graf van Viv Bouwer stond alleen zijn geboortedatum, maar bij navraag bij oom Faai
was hij daar ook begraven in ca. 2000, maar had de zoon, jonge Viv,
toen geen geld om de datum erbij te laten graveren.
We lopen richting plaats; er komen een paar kinderen nieuwsgierig naar ons toe. Pierre
spreekt ze aan, ze verstaan geen Engels, maar de ‘eigen taal’ die Pierre
nog uit zijn jeugd kent, brengt ons verder. Achter het huis is een grote
groep vrouwen en kinderen, daar kunnen we verder mee praten. Een van de
vrouwen had nog met Viv Bouwer gewerkt en ze had de familie gekend. We
mochten foto’s maken en we beloofden om foto’s op te sturen. We krijgen
een adres van iemand in Ugie die het wel aan hen zal doorgeven.
We rijden weer door, nu op zoek naar de plaats van Johannes Philippus die vlakbij moet zijn. We zien een bord langs de weg met JP Plekker Paardekraal. Eerst rijden we te ver door op zoek naar een oprit, maar terug naar het bord blijkt dat bij de oprit te staan. Maar de oprit leek wel een lege rivierbedding! Pierre, vol vertrouwen in zijn Izusu, zette koers en zocht over de grote ronde stenen en stukken grond een weg naar boven. Dat was even angstig, maar tenslotte komen we voor een afrastering te staan. Wat nu? Keren maar en weer terug op dezelfde manier. Dat was wel even een heel angstige rit. Stel je voor dat het fout gaat! Maar het ging niet fout en wij en de auto hebben het overleefd. (Terug in Bloemfontein horen we via de telefoon van Hannes in Paarl dat we door de omheining hadden moeten gaan (?!) en verder lopen tot de plaats. Zijn vader is twee jaar geleden overleden en Hannes is in proces om de rechten van de plaats over te dragen aan de arbeiders van zijn vader. De weg is altijd onderhouden door zijn vader, maar als het niet meer onderhouden wordt is het gauw gedaan met de weg.)
Doorgereden, weer langs “The Home”, eigenlijk van daaruit onze weg weer vervolgd. We kwamen onderweg een paar keer mannen tegen die met één of meer honden liepen. Pierre vertelde dat de honden voor de jacht werden gebruikt. De mannen wonen waarschijnlijk ook op de plaats van Viv Bouwer bij de vrouwen en kinderen.
We zien weer een
plaats. Goed onderhouden dit keer. We draaien het erf op maar zien
niemand. Achter het huis zijn twee mannen aan het werk. Zij vertellen
ons dat de baas niet thuis is. Hij werkt voor de grote maatschappij van
bomenplanters en is niet aanwezig. Dit is het huis “Perceverance”,
Abraham Carel sê plek, waar Pierre is geboren en tot 1965 heeft gewoond.
Hoe ging dat vroeger
als je naar school moest? Pierre vertelde dat hij, met broer en zus,
in Elliot op school ging en dat zij daar in een internaat waren. Een keer
per maand kwamen vader en moeder hen halen en dan werden er ook
boodschappen gedaan in het dorp. We maken foto’s van
het huis en van het uitzicht dat je van hier hebt over de omgeving.
Prachtig! Wat een uitgestrekt
landschap en natuur.
Ik vraag om te stoppen
bij een mooie boom langs de weg, om te kunnen gebruiken als stamboom van
de Plekkers in Zuid-Afrika. We moeten weer door,
want het is al eind van de middag. We willen vóór donker in Elliot zijn,
want we hebben afgesproken op tijd aan het avondeten mee te zullen doen.
In het hotel
aangekomen is er nog net tijd voor een kopje koffie op de binnenplaats.
En dan worden we gehaald om aan tafel te gaan. Er is nog een echtpaar
als gasten aanwezig en we zitten samen aan tafel. Drie gangen en echt
Afrikaans eten. Er was een gerecht bij waarvan ik dacht dat het
poffertjes waren, maar het bleek pompoenkoekjes te zijn. Alles was erg
lekker. Het was al over 9 uur
en we zijn naar onze kamers gegaan om te slapen. Veel beleefd vandaag.
Vrijdag 29 september 2006
Waar we gisteren niet
aan toe zijn gekomen, was een bezoek aan de begraafplaats van Elliot.
Daarom gaan we ook vandaag op tijd op weg. Want we hebben om 16h00 weer
twee afspraken in Bloemfontein en dat is nog wel 500 km weg.
Op de begraafplaats van Elliot zijn veel Plekkers begraven. Pierre weet waar zijn vader en broer zijn begraven, vlak achter elkaar, maar de anderen moeten we zoeken.
We vinden de graven
van:
Opa Daniël 04 10 1880 -> 20 12 1963
|
vrouw Catharina Johanna Plekker-Greijling 19 07 1890 -> 27 11 1948 |
 |
tante Johanna
Catharina Snijman-Plekker 12 10 1908 -> 20 04 1983 |
|
Daniël Plekker (vrouw Max…?) 23 06 1911 -> 05 03 1959 zoon Donald 05 03 1951 -> 15 07 2002 |
 |
vader Abraham Carel 26 07 1912 -> 27 06 1970zoon Alfonso 18 03 1952 -> 27 11 1970 |
Het graf van Sytje, zie hierboven bij de plaats-begraafplaats |
| Willem, 1916, ? | |
Johannes Philippus 31 07 1919 -> 31 01 2003 |
|
| Jacob, waarschijnlijk in Durban begraven | Tienie, 1929, overleden in Qubenga 1929 |
| Enfin Ultimo, woont in Ballito |
Op de begraafplaats is een vrouw die toezicht houdt. Het ziet er goed onderhouden uit en wij bedanken haar daarvoor.
Van hieruit vervolgen wij om 9h30 onze weg. Pierre heeft gekozen om via de Drakensbergen naar huis te rijden. Het is een grote omweg, maar zo zullen we een prachtig deel van Zuid-Afrika zien. De weg is niet om over naar huis te schrijven. Het rijden moet langzaam en voorzichtig. Maar wat een moois zien wij. Onbeschrijflijk. Het heeft een paar dagen geleden gesneeuwd en er ligt nog sneeuw op de toppen. “Daar gaan we naar toe,” belooft Pierre. En Pierre maakt zijn belofte waar. We hebben er uren over gedaan om, via Naudésnek (2100m), naar de toppen te komen.
We zien overal water
uit de bergen sijpelen. Door de zon glimt het water. Het zijn
sponsbergen en het regenwater neemt de berg op en dat sijpelt er in
straaltjes weer uit. Op een moment stoppen we de auto en houden we onze
waterfles tegen de berg om water op te vangen. Heerlijk ‘cool clear
water’. Op de top aangekomen is een kleine ruimte om auto’s te plaatsen
en van het uitzicht te genieten. We komen nu een echtpaar tegen met een
kind van ongeveer 5 jaar. Het kind begrijpt niet dat zijn ouders van dit
uitzicht even willen genieten. “Wat is hier nou zo bijzonder?” of
woorden van die strekking, horen wij hem zeggen.
Het is wel de eerste auto die we op onze weg tegenkomen en we zijn al uren onderweg.
Ook wij genieten van het uitzicht en maken foto’s. Luuk wil sneeuwballen gooien met Pierre! Die twee kunnen goed met elkaar overweg en ze praten honderduit tijdens het autorijden. We gaan de afdaling beginnen en er komen wat nederzettingen in zicht. Van hieruit komen we nog drie keer een auto tegen! Ja, als het zo weinig is dan ga je de auto’s tellen.
We komen om ongeveer
14h30 in Rhodes aan. Een historisch stadje aan de voet van de bergen. We hebben een mooi restaurant gevonden en kunnen buiten onder
de bomen zitten om wat te eten. We bespreken ons tijdschema. Om 16h00 in
Bloemfontein zijn is natuurlijk niet mogelijk.
Na de late lunch gaan we weer verder noordwaarts. Langs de grens met Lesotho, gaan niet naar
Aliwal North, maar zo direct mogelijk naar Bloemfontein.
Meteen Annemieke opgehaald, die ook heel moe is van de hele dag in de bus vanaf Kaapstad.
Maar Pierre gaat weer
meteen naar de keuken en maakt het avondeten voor ons.
Dank je wel, Pierre, voor deze prachtige dagen.
Zaterdag 30 september 2006
Een beetje uitslapen mag wel weer vandaag. Lekker kopje koffie met ontbijt. We gaan de gasten van vandaag ophalen. Roedie en Hanneke wachtten op ons bij de Universiteitspoort. Wij zien elkaar voor het eerst na een paar maanden e-mail contact. Maar Pierre en zijn neef Roedie hadden elkaar al zo’n 30 jaar niet meer gezien. Het laatst bij een begrafenis.
Roedie en Hanneke waren hier toevallig bij een conferentie van hun kerk en dit per e-mail geschreven aan Pierre. Toevallig waren wij hier dezelfde week en een afspraak was toen snel gemaakt.
We rijden naar het
huis en natuurlijk komen de foto’s en andere familiespullen, zoals de
stamboompapieren, weer op tafel. Van dochter Siska van Roedie en
Hanneke en van Carel van Pierre en Sandra en van Quentin als onze
kleinzoon had ik een kwartierstaat gemaakt. Die komen alle drie uit in
1705 (natuurlijk) en daarin kun je zien hoe de vertakking gaat. Ook
wat er nog mist in de vertakking. Die gegevens zou ik nog graag willen
ontvangen.
Pierre heeft al veel gegevens opgeschreven van zijn kant, die kan ik thuis weer uitwerken.
(Hannes in Paarl beloofde om per e-mail nog meer door te geven.)
Ik heb oom Faai in Durban gebeld en met hem gesproken. Hij vond het erg fijn om even te kunnen praten. Het gaat wat beter met tante Vera, die weer thuis is na ziekenhuis-opname. Ik heb de telefoon doorgegeven aan Pierre en daarna aan Hannes. Het was even feest aan de telefoon!
Pierre en Roedie
gingen even boodschappen doen en Hanneke en ik hebben lekker zitten
praten. Zij is net begonnen met een administratiekantoor aan huis en we
konden ervaringen uitwisselen.
Er werd een fikse
braai aangericht; de mannen hielden zich met het vuur bezig en daarna
met het braden. Ik heb de banaan/mayonaise/hete saus klaargemaakt,
gezien van Sandra, en dat vind ik zó lekker.
Er worden afspraken
gemaakt om verder ook contact te houden, ook met Hannes en ook met tante
Miek in Hermanus. En . . . als het kan om eens naar Zaandam te komen.
Roedie en Hanneke gaan
weer naar hun logeeradres op het Uni-terrein en wij ruimen wat op.
De dag was weer vol
verrassingen geweest.
Zondag 1 oktober 2006
Een totale rustdag.
Veel gelezen. Ik heb Pierre het boekje van Gillian Warson, Healing the
Nations over Fred Kaan, the man and his Hymns gegeven om te lezen. Hij
vond het een erg interessant boek.
Ik ben inmiddels aan het vierde boek bezig: Het (Zaans) Veem van Klaas Abraham Knaap.
Van deze laatste dag herinner ik me alleen de rust voor we weer wegvliegen naar Holland.
Om 18h00 – 19h10 vliegen
we van Bloemfontein naar Johannesburg. Daar moeten we een paar uur
wachten op de vlucht van 23h35 naar Amsterdam.
Alle vluchten waren op tijd en zonder problemen zodat we op maandag 2 oktober keurig om 10h25
landden in Amsterdam Schiphol. Met de bagage ging het niet echt goed,
die was niet op de band. Na een tijdje wachten werden er papieren
ingevuld en na ook de code van het cijferslot te moeten opgeven voor de
douane, konden we licht bepakt naar huis gaan.
Astrid kwam ons halen van station Zaandam.
Twee dagen later werd de bagage thuisbezorgd, met aan iedere koffer een tegoed bon voor Euro
25 voor de overlast.
Toen merkte ook de wasmachine dat we weer thuis waren.
Na een paar dagen ontvingen we een brief van uncle Faai Plekker uit Durban:
1 October 2006
Dear Greet and Luuk,
I was pleasently surprised to get your phone call from Bloem, and even more that Pierre has taken you to Elliot and the farms. I wish I was there with you people. I could tell you so much of the history of those farms and the people that lived there.
How we farmed and worked the land. When I was a boy of 6 or 8 years old we still plough the land with oxen and use ox wagons to take products like corn and mealies to the nearest railway station. I can still remember that we had a horse drown cart called “gig”, and we used horses to get around.
My father bought his first car when I was about 2 years old. (1933)
I am glad that you also met Roedie and his wife.
I don’t know how or when, but I think that one day I will be able to visit Zaandam and perhaps see the places where my father and fore fathers lived and worked. Well that is only a dream, but who knows, maybe it will come true.
Love,
Faai